Z czym kojarzy Ci się słowo surrealizm? Pewnie już słyszałeś to pojęcie na lekcjach plastyki lub sztuki, ale być może podręcznikowa treść nie zafascynowała Cię na tyle, abyś to zapamiętał. Surrealizm to kierunek dość dziwny, ale … przykuwa uwagę. 🙂 Spis treściSurrealizm w malarstwieCo to jest surrealizm?Salvador Dali – przedstawiciel surrealizmuSurrealizm – cechy charakterystyczne Surrealizm w malarstwie tworzyli artyści, którzy mieli dystans do siebie i których nie interesowała w tamtych czasach opinia innych ludzi. Surrealiści wyróżniali się nie tylko swoimi pracami, ale także stylem bycia. Tworzyli bez zahamowań i bez ograniczeń. Prowokowali tematyką dzieł i chcieli jak najbardziej pobudzić ludzi do myślenia. 🙂 Dzisiaj napiszę Ci kilka najważniejszych zagadnień odnośnie tego kierunku w malarstwie. Jeśli interesujesz się malarstwem, to koniecznie musisz pogłębić wiedzę na ten temat. Co to jest surrealizm? Surrealizm (inaczej nadrealizm) to kierunek w sztuce, który powstał we Francji, a dokładnie w Paryżu, w 1925 roku. Kierunek ten prezentowali nie tylko Francuzi, ale także malarze pochodzący z Belgii, Hiszpanii, Niemiec i Włoch. Cechą charakterystyczną artystów był metaliczny i gładki sposób malowania. Ich twórczość polegała na umieszczaniu przedmiotów (postaci) w rozległych, nierzeczywistych przestrzeniach. Zdzisław Beksiński, Pełzająca śmierć W tamtym okresie rozwijała się tematyka psychoanalizy, co stanowiło pewne podłoże dla twórczości surrealistów. Tematyka obrazów była sprzeczna z rzeczywistością, negowała założenia realizmu i racjonalizmu. Kierunek surrealizmu odsłaniał wszelkie marzenia ludzkie, sny, impulsywne zachowania. Sztuka surrealistyczna jest swobodnym kierunkiem. Artyści tworzyli obrazy na bazie swoich odczuć. Nie czuli skrępowania, ani żadnych ograniczeń. Chciałoby się napisać, że obrazy były malowane “na wariata”, ale wcale nie były tworzone w pośpiechu i bez przygotowań 🙂 Tematyka dzieł surrealistów była dość przemyślana i miała na celu choć trochę dotknąć serce i duszę odbiorcy. Wybitni przedstawiciele surrealizmu to Salvador Dali, Francis Picabia, Giorgio de Chirico, Osvaldo Licini. Współcześni polscy surrealiści to np: Zdzisław Beksiński (obraz po lewej: Pełzająca śmierć), Jarosław Kukowski. Salvador Dali – przedstawiciel surrealizmu Salvador Dali, Trwałość pamięci Ze szkoły podstawowej na pewno kojarzysz artystę surrealizmu Salvadora Dali. Salvador Dali pochodzi z Hiszpanii i zdobył największą sławę wśród surrealistów. Trwałość pamięci to jeden z najsłynniejszych obrazów artysty (obraz po prawej stronie). Miękkie zegary stały się ikoną surrealizmu. Czy wiecie, co zainspirowało malarza do stworzenia obrazu? Podczas jednej z kolacji Dali przyglądał się serowi camembert, który leżał na talerzyku. Rozmyślał o … jego miękkości 🙂 Po powrocie do swojej pracowni artysta popatrzył na swój niedokończony obraz przedstawiający morze, skały i drzewo. Czegoś mu w nim brakowało. W swojej autobiografii Salvador Dali napisał, że już miał zgasić światło, kiedy zobaczył dwa miękkie obrazy, a jeden z nich wisiał na suchej gałązce drzewa. Po takiej wizji twórczej powstał jeden z najsłynniejszych obrazów na świecie. 🙂 Surrealizm – cechy charakterystyczne Surrealiści nie powielali schematów. Ich dzieła opierały się na przypadkowym i swobodnym kojarzeniu ze sobą różnych przedmiotów ukrytych gdzieś w ich podświadomości. Celem ich twórczości było pobudzenie widzów do myślenia, wdrożenie ich w świat wyobraźni i głębokich odczuć. Surrealiści chcieli pokazać ludziom wszystko to, co blokuje rozum i normy kulturowe. Ich inspiracją były również sny, baśnie, a także … twórczość dzieci chorych umysłowo. Salvador Dali, The face of war Patrząc po raz pierwszy na obrazy surrealistów można pomyśleć, że artyści kierowali się swobodną abstrakcją, stosowali dysproporcje i kontrastowe kolory. Obraz Dalego Trwałość pamięci jest piękny, tylko pytanie brzmi – co autor miał na myśli? 🙂 Jeśli jesteś artystą, to czy widok miękkiego sera na talerzyku może Cię dzisiaj jakoś zainspirować? Pewnie uznałbyś, że to wariactwo. Jeśli jesteś odbiorcą, to czy dzisiaj te obrazy rzeczywiście wzbudzają w Tobie jakiekolwiek odczucia? Przecież celem surrealistów był wpływ na podświadomość odbiorcy. Z drugiej strony, obraz Beksińskiego Pełzająca śmierć daje wiele do myślenia. Budzi emocje i poczucie lęku. Śmierć czasami przychodzi powoli, po cichu i niespodziewanie. Twórczość Beksińskiego opierała się na motywie przemijania życia ludzkiego. W swoich obrazach przedstawiał samotność i nieuniknioną śmierć. Najprawdopodobniej smutny akcent twórczości Beksińskiego był spowodowany śmiercią żony i samobójczą śmiercią jedynego syna. Czy taki artysta musiał spojrzeć na kawałek sera, aby móc stworzyć dzieła surrealistyczne? 🙂 Jeśli interesuje Cię także tematyka ekspresjonizmu i impresjonizmu, to zapraszam Cię to przeczytania artykułów. 🙂

Pablo Picasso’s Guernica, 1937. —If there is one famous example of surrealistic art, this is it. Picasso’s painting is known to be shown off in humanities courses at universities all over. This classic and incredibly famous art shows you exactly what is surrealistic art.

/ poniedziałek, 25 września 2017 / Kategoria wpisu: Blog Surrealizm- świat nadrzeczywisty “Otwarte wspomnienia”- Borys Michalik; obraz dostępny w naszej internetowej galerii Kiedy słyszę hasło surrealizm od razu nasuwa mi się jedno skojarzenie- wariactwo. Oczywiście- dosłownie- jest to dosyć kontrowersyjne, ale nie chodzi mi o prawdziwe wariactwo tj. choroba etc., bardziej uważam to za pozytywne, twórcze wariactwo. Zastanawiam się często cóż siedzi w głowie takiegoż artysty, co to maluje oderwane od realiów sceny, wizje czy postaci, jak głębokie pokłady wyobraźni posiada dany człowiek i jak to jest możliwe by wymyślić to czy owo. Póki co, mam tylko jedną odpowiedź- nie wiem. I coś czuję, że jeszcze długo nie znajdę odpowiedzi, ale to nie znaczy,że nie trzeba dociekać i spoczywać na laurach. Być może kiedyś dane mi będzie poznać te tajniki. Jak na razie wciąż się zachwycam i zastanawiam nad wielowymiarowością owych obrazów. Nie ma co do tego złudzeń, że surrealizm posiada w sobie coś magicznego, niespotykanego, tajemnego, być może dlatego tak bardzo przyciąga, bo od zawsze jest tak, że to co nieznane- nęci. Na wielki szacunek zasługują artyści, którzy potrafią nie dość, że mieć wizję, to dodatkowo uwiecznić ją na płótnie- totalne mistrzostwo. Zatem polecam Wam serdecznie malarstwo surrealistyczne, może i Was w jakiś sposób zachwyci bądź zainspiruje? Warto spróbować poszukać! I jak zwykle troszkę faktów związanych z tematem. Surrealizm (zwany także nadrealizmem) – kierunek w sztuce powstały w 1924 roku we Francji, początkowo występujący wyłącznie w literaturze, później w sztukach plastycznych, filmie i teatrze. Termin ten stworzył w 1917 roku Guillaume Apollinaire. “Dla Beethovena” – Małgorzata Niegel; obraz dostępny w naszej internetowej galerii Historia W założeniach miał to być bunt przeciw klasycyzmowi, realizmowi, empiryzmowi, racjonalizmowi, utylitaryzmowi i konwencjom w sztuce. Teoretykiem tego nurtu był filozof i poeta André Breton. Rok po ogłoszeniu Manifestu surrealistycznego[2], w 1925 odbyła się pierwsza wystawa. Od 1924 grupa surrealistów wydawała pismo “Rewolucja surrealistyczna“. W malarstwie założeniem surrealizmu było “wyrażanie wizualne percepcji wewnętrznej”. Artyści starali się wykreować obrazy burzące logiczny porządek rzeczywistości. Często były to wizje groteskowe, z pogranicza jawy, snu, fantazji, halucynacji, a odsunięte od racjonalizmu. Przedstawicielami tego nurtu w malarstwie byli: Salvador Dalí, Giorgio de Chirico, Max Ernst, Hans Arp (również w poezji), Marcel Duchamp, Francis Picabia, Osvaldo Licini, René Magritte. W roku 1924 powstało Biuro Poszukiwań Surrealistycznych stanowiące rodzaj poradni. Poeci tworzący w stylu surrealizmu to Philippe Soupault, Louis Aragon, Paul Éluard, Michel Leiris, Benjamin Péret, Tristan Tzara, René Char (jego wczesna twórczość), Aimé Césaire. “W świątyni Posejdona” – Janusz Gromotka; obraz dostępny w naszej internetowej galerii Jako istotną inspirację dla dzieł surrealistów przyjmuje się malarstwo Hieronima Boscha, żyjącego na przełomie XV i XVI wieku. Ponadto korzystali oni z doświadczeń dadaizmu. Natomiast jeśli chodzi o inspirację literacką, ich mistrzem był Comte de Lautréamont, ze względu na książkę, którą napisał w 1868-69 pt. Les Chants de Maldoror (Pieśni Maldorora). W 1938 André Breton nazwał jego poezję “klatką z azbestu zamykającą serce rozżarzone do białości”. Z tym samym entuzjazmem przyjmowali gwałtowne zerwanie Lautréamonta z poglądami, które zawarł w Pieśniach Maldorora. Istotna dla surrealistów była także twórczość Rimbauda. Celem ich działania było zbadanie sfery nieświadomości, uważali bowiem, że człowiekiem rządzą siły niezależne od jego świadomego “ja” – surrealiści zafascynowani byli hipnozą, pismem automatycznym, mediumizmem – jednym słowem zjawiskami, których badaniem zajęła się rozwijająca się w owym czasie psychoanaliza; jej najwybitniejszymi przedstawicielami byli wówczas Carl Gustav Jung i Zygmunt Freud. Mimo, iż surrealiści odwoływali się do teorii Freuda, on sam pisał po spotkaniu z Salvadorem Dalí: jestem wciąż skłonny uważać surrealistów […] za stuprocentowych wariatów[3]. Przypisywali ogromną rolę niepohamowanej wyobraźni, czerpali również z niektórych założeń romantyzmu. Pragnęli odnajdywać i kultywować cudowność[4], a także dramatyzować nawet pozornie zwyczajne wydarzenia. Duże znaczenie miał dla nich także element zaskoczenia, absurdu i nonsensu; czerpali z niego wszyscy twórcy surrealizmu, także Meret Oppenheim. Źródło treści: Wikipedia Zapraszamy do zapoznania się z bogatą ofertą obrazów o tematyce surrealizmu w naszej Internetowej Galerii Sztuki! Inne polecane wpisy:

2021-02-26 - Explore masle's board "Rzeczy do narysowania" on Pinterest. Zobacz więcej pomysłów na temat rzeczy do narysowania, proste rysunki, słodkie rysunki. ^{Surrealizm w polskiej sztuce współczesnej. Twórczość Zdzisława Beksińskiego, Jarosława Kukowskiego i Wojciecha Siudmaka. Jarosław Kukowski Jedną z wybitnych i znaczących postaci świata sztuki, nie tylko w Polsce, ale i za granicą jest Jarosław Kukowski. Ten współczesny artysta urodził się 11 kwietnia 1972 roku w Tczewie. W 1994 roku w gdańskiej galerii „CSW Stara Łaźnia” po raz pierwszy pokazał swoje prace. Tego samego roku wystawił jeszcze trzykrotnie w Stargardzie Gdańskim, Gdańsku i Skarszewach. W kolejnych latach prezentował obrazy kilkakrotnie, między innymi w Warszawie, w galerii „SD”, z którą współpracuje do dziś, a także w Łodzi i Krakowie. W roku 2002 wziął udział w zbiorowej wystawie „Surrealiści polscy” w Centrum Handlowym Panorama w Warszawie. Wśród prezentowanych prac pojawiły się także obrazy Zdzisława Beksińskiego, Tomasza Sętowskiego, Jacka Yerki, Karola Bąka, Jacka Lipowczana i Rafała Olbińskiego. Tego samego roku prace Jarosława Kukowskiego znalazły się na ekspozycji „ARTEXPO” w Nowym Jorku. Od tego czasu wystawiał również w Danii, Niemczech i Kanadzie. W 2008 roku obrazy artysty znalazły się na serii wystaw w Stanach Zjednoczonych w Miami, Chicago, Dallas i Los Angeles. Jarosław Kukowski zajmuje się malarstwem olejnym, a także rysunkiem. Istotną cechą jego prac jest wysoki poziom warsztatu oraz stosowanie efektu malarskiego określanego mianem „trompe l‘oeil” (fr. - zmylenie oka). To iluzjonistyczne malarstwo pozwala malarzowi, nie tylko nadać przedmiotom i osobom niezwykłą realność, ale także stworzyć głębię obrazu. Trójwymiarowość przedstawienia i szczegółowe dopracowanie najmniejszych detali pozwala widzowi zanurzyć się w inną rzeczywistość, niemal jej dotknąć. Obok realistycznych czy wręcz hiperrealistycznych dzieł pojawiają się również inne, o oszczędniejszej formie. Koncepcja obrazów uzależniona jest przede wszystkim od treści. W swoich pracach porusza tematykę społeczną i kulturową. „Dla oddechu” podejmuje również nieco lżejsze zagadnienia malując obrazy widziane w snach. Na twórczość Kukowskiego składa się kilka cykli. Jednym z nich są „Nie-sny”. W pracach tych dominują uproszczone postacie przypominające czasem plastelinowe stworzenia, innym razem przeobrażają się w odrażające antropomorficzne stwory lub zdeformowane embriony. Forma owych istot odpycha swoją organicznością i spaczeniem, ale jednocześnie intryguje. Ich deformacja jest wynikiem wewnętrznego i fizycznego bólu. „Zmutowane, zniekształcone postacie ludzkie pojawiające się w serii „Nie-sny” nie mają na celu pokazania brzydoty człowieka, jak zazwyczaj jest to interpretowane. Choć nie da się ukryć, że w królestwie zwierząt można znaleźć bardziej urodziwe od nas zwierzęta. (…) deformacje postaci ludzkich są wynikiem cierpienia.”. Jest to także, jak słusznie zauważył Bartłomiej Garbaczewski, szyderstwo z kultu ciała. Rozpowszechniany, głównie przez media, kanon piękna – szczupłe kobiety z nienaturalnie dużym biustem i sylikonowymi ustami oraz muskularni mężczyźni – powoduje, że ludzie pragną zbliżyć się do owego ideału. Jest to również widoczne w proporcjach manekinów, zabawek, do których się upodabniamy i nierzadko ośmieszamy. Kukowski z dużą dozą ironii i dowcipu podchodzi do tego tematu. W obrazie „Czekając na kochanka” malarz przedstawił zniekształconą, leżącą postać kobiety-syreny. Jej masywne ciało wsparte na łokciu z lekko zgiętymi nogami, pod wpływem ciężaru rozlewa się po podłożu. Nogi, zrośnięte od kolan w dół, przeobrażają się w płetwę. Przypominają poskręcane korzenie marchewki, które nierzadko kojarzą się z biodrami i udami płci pięknej. Głowa w stosunku do reszty ciała jest bardzo mała, Autor znacznie uwydatnił kobiece cechy fizjonomiczne zachowując pierwiastek erotyzmu. Uwodzicielska boginka jest tu tłustą, mało atrakcyjną damą. Wizerunek syreny z powodzeniem wykorzystuje Kukowski również w innej kwestii. Od dłuższego czasu interesuje go forma wyrazu jaką jest kicz. Przykładem takiego zagadnienia jest praca pod tytułem „Mała Syrenka – Szczęśliwe zakończenie”, która pochodzi z cyklu „Sny”. Jest to ujęcie widziane z góry. Bohaterka obrazu wynurza się z basenu. W sugestywny, namiętny sposób odgarnia dłońmi włosy. Pod taflą krystalicznie czystej wody widać płetwę. U dołu, kompozycję przecina męska ręka podająca kobiecie drinka. Jarosław Kukowski „Mała Syrenka – Szczęśliwe zakończenie” Autor z fotograficzną precyzją oddaje każdy detal - krople spływające po ciele kobiety czy załamania światła na powierzchni wody. Ta wyidealizowana scena utrzymana jest w realistycznej, choć nieco – świadomie - przerysowanej konwencji. Soczyste kolory intensyfikują idylliczny charakter ujęcia. „Przekraczanie granic dobrego smaku jest naprawdę świetną zabawą. Lepszą na pewno niż przełamywanie na siłę i po raz kolejny tzw. tematów tabu. Czasami dopiero przerysowując kolorystykę pracy, upraszczając ją malarsko można przemycić pewne treści. Jeżeli np. zbyt malarsko potraktować tapetę na pulpit Windowsa XP, użytą jako tło do obrazu przedstawiającego atak Rosji na Gruzję, to przestanie być rozpoznawalna. Jeżeli syrenkę wynurzającą się z basenu namalować dokładnie wg zasad XIX - wiecznego akademizmu, obraz straci swoją siłę oddziaływania i prowokacyjny charakter.” W inny sposób artysta pokazał kobiece ciało w cyklu „Freski”. Są to obrazy zdecydowanie subtelniejsze. Tematycznie przeważają w nich akty, odnaleźć tu możemy również martwe natury, portrety i pejzaże. Tym co łączy obrazy jest forma fresku oraz efekt wyłaniania się jednego przedstawienia spod drugiego. Kukowski na dwuwymiarowej płaszczyźnie stworzył sugestię przestrzeni. Ta iluzjonistyczna metoda polega na namalowaniu łuszczącej się i wybrakowanej farby, pod którą ukryty jest kolejny obraz. Prace z tego cyklu utrzymane są w większości w ciepłej, ugrowo-zielonkawej tonacji. „Fresk nr 47” ukazuje leżącą na boku młodą kobietę zwróconą plecami do widza. Akt umieszczony jest w nieokreślonej przestrzeni. Wizerunek ten zakłócają spękania i ubytki farby. U dołu obrazu widoczna jest skrywana warstwa pracy – martwa natura. „Fresk nr 46” przedstawia z kolei portret starszego mężczyzny, a spodnią warstwę stanowi pejzaż. Wymowa owych prac kojarzy się niezmiennie z przemijaniem, kruchością życia i ulotność fizycznego piękna. Kompozycje te, przywodząc na myśl efemeryczność wspomnień, budzą u odbiorcy melancholijny nastrój. Jarosław Kukowski zajmuje się również problematyką społeczną. Porusza tematy, które często w bezpośredni sposób odnoszą się do naszej rzeczywistości. „Inspiracją dla mnie jest Polska oraz ludzie”. W obrazie olejnym pod tytułem „Modliszki” autor przedstawił dwie osoby siedzące naprzeciw siebie. Znajdujący się między nimi stół okryty jest ceratą w biało-zieloną kratkę. Ustawione są na nim przedmioty butelka wódki, napełniony kieliszek i szklanka oraz kromki chleba. Pomiędzy nimi na ścianie, w niewielkiej, płytkiej niszy odnajdujemy płaskorzeźbę - fragment godła polskiego. Obie postaci przybierają kształt tytułowych modliszek. Tors i szyja są wydłużone, podobnie jak ręce. Zdeformowane dłonie są niemal długości ramienia. Niewielkie głowy wpatrują się w siebie nawzajem. Z tych wątłych kształtów jedynie brzuchy są masywne i ociężałe. Obok jednej z postaci, na stole leży bilet lotniczy. Jarosław Kukowski „Modliszki” Jest to niewątpliwie praca dotycząca emigracji w naszym kraju, zresztą problemu wciąż aktualnego. Jej symboliczny charakter jest formą krytyki skierowaną do władz państwowych. Żadna z postaci nie okazuje radości. Zdają się być bezradni i jednocześnie pogodzeni z losem. Jest to pożegnalne spotkanie, na którym wznoszą toast za lepszą przyszłość. Twórczość Jarosława Kukowskiego nie bezpodstawnie łączona jest często z surrealizmem. Estetyka tego kierunku widoczna jest w wielu dziełach malarza. Artysta nierzadko wplata w realną scenerię nierzeczywiste postaci lub odwraca sytuację umieszczając ludzi w rozległych, fantastycznych krajobrazach. Przykładem takiego rozwiązania, w którym liczy się przede wszystkim atmosfera, gdzie wyobraźnia artysty przenosi widza w nadrealny świat, jest obraz z 2009 roku (bez tytułu). Jest to rozległy pejzaż, widziany z lotu ptaka. Przedstawia taflę lazurowego jeziora pośród piętrzących się skał. Kamienna pustynia biegnie po sam horyzont. Nad jednym z wierzchołków ściany unosi się podłużny, nieregularny głaz, z którego spływa woda, opadając wędruje kaskadami w dół. U góry kompozycji, na półce skalnej siedzi młoda postać. Widać jedynie nogi tej osoby, zwisające swobodnie, założone stopa na stopę oraz opuszki palców dłoni trzymających podłoże. Ten dziewiczy, niezmierzony pejzaż emanuje spokojem. Nastrój obrazu prowokuje zadumę i wewnętrzne wyciszenie, bliskie medytacji. Z łatwością możemy wcielić się w rolę postaci siedzącej na „dachu” nadrealnego świata. Jarosław Kukowski, bez tytułu, 2009 Dzieła Kukowskiego wyraźnie łączą się z poetyką surrealizmu, widać to zwłaszcza w „Snach”. Dla samego artysty nie stanowi on jednak najważniejszego cyklu. „Obrazy z serii Sny zazwyczaj mają charakter dekoracyjny. Niektóre z nich mają pewien podtekst, lub element prowokacyjny jak np. syrenki, lecz silny nacisk na formę łączy je wszystkie. Po namalowaniu obrazu o cięższej tematyce przynosi pewną ulgę praca nad obrazem gdzie można pogładzić pędzlem dwa jędrne pośladki.”[5] Drugim biegunem dla wspomnianego cyklu są prace o owej cięższej tematyce – „Nie-sny”, do którego należą obok „Modliszek”, między innymi „Polska”, „Kto dał mi skrzydła?”, „Nowe Millenium” i „Ludzie z kropli wody”. Kukowski jest bacznym obserwatorem natury ludzkiej - tej zewnętrznej w szerszym społecznym kontekście i tej wewnętrznej, osobistej. Jest twórcą o nieprzeciętnej wyobraźni i wrażliwości, przy tym operuje perfekcyjnym warsztatem. Mimo to, realizując kolejne obrazy, szuka nowych rozwiązań formalnych. Jego sztuka nie jest zamknięta jedynie w ramach realizmu. To temat dzieła, będący pretekstem, determinuje język malarski. - Bartlomiej Kordowski}

Surrealism. An artistic and literary movement led by French poet André Breton from 1924 through World War II. Drawing on the psychoanalytic theories of Sigmund Freud, the Surrealists sought to overthrow what they perceived as the oppressive rationalism of modern society by accessing the sur réalisme (superior reality) of the subconscious.

The "Pope of Surrealism". In 1924 French poet André Breton published the First Manifesto of Surrealism promising freedom from "any control exercised by reason.”. Breton had seen the horrors of

The Dalí Museum, located in the heart of picturesque downtown St. Petersburg, Florida, is home to an unparalleled collection of over 2,400 Salvador Dalí works, including nearly 300 oil paintings, watercolors and drawings, as well as more than 2,100 prints, photographs, posters, textiles, sculptures and objets d’art. ^{2017-03-16 - Odkryj należącą do użytkownika Agata Uchiha tablicę „rysunki naruto” na Pintereście. Zobacz więcej pomysłów na temat naruto, rysunki, anime.}

1. Automatism. One of the most popular techniques used by Surrealists was that of automatism. Automatism in art is a group of creative techniques to generate images from the unconscious mind during the creative process, without intervention from the conscious mind. Automatism is a term borrowed from physiology that refers to automatic and

ePuTj.

dg8tam51fp.pages.dev/17

dg8tam51fp.pages.dev/52

dg8tam51fp.pages.dev/64

dg8tam51fp.pages.dev/51

dg8tam51fp.pages.dev/61

dg8tam51fp.pages.dev/71

dg8tam51fp.pages.dev/3

dg8tam51fp.pages.dev/84

surrealizm łatwe do narysowania